روابط عمومی ها ، همیشه مظلوم  در ایران

امروز روز ارتباطات و روابط عمومی است. نگاهی به مطالب رسانه های داخلی و سایت های خبری ، نشان از این حقیقت دارد که این نهاد مهم ارتباطی  میان سازمانها و افکار عمومی، به چه میزان مظلوم است . شاید در این روز هم به عدد انگشتان دست مطلبی در خصوص جایگاه روابط عمومی ها در رسانه های کشور منتشر نشده باشد .

در حالی که جهان پیشرفته از این نهاد بیشترین سود را در اقناع افکار عمومی ، ارتقای جایگاه سازمانی و فروش محصولات سود می جوید، در ایران خودمان انتظارات از روابط عمومی ها در سطح نصب تراکت ، پارچه نویسی و برپایی مراسم های دست چندم تقلیل می یابد.

اواسط دهه 70 بود که با اشاره معاون وقت مطبوعاتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی آقای " علی اکبر اشعری" - که هر جا هست خدا نگهدارش باشد -  ماموریت یافتم تا فصلنامه مطالعات و تحقیقات در روابط عمومی (هنر هشتم ) را منتشر کنم. در جلسات متعددی که در تبلیعات دولت آن زمان داشتیم به این نتیجه رسیدیم که حلقه مفقوده اطلاع رسانی از خدمات نظام اسلامی در سطح عمومی، روابط عمومی ها هستند و با این نگاه ، توانمند سازی روابط عمومی ها در دستور کار قرار گرفت. انتشار پیش شماره این فصلنامه با اولین نشست روابط عمومی ها ی وزارتخانه ها و سازمانهای دولتی مصادف شد.

حال که پس ار 20 سال به عقب نگاه می کنم متوجه می شوم درد را خوب شناخته بودیم اما در شیوه درمان اشکال داشتیم.

چایگاه فعلی روابط عمومی ها و وضعیت اسفبار آنان نه به متولیان روابط عمومی ها بلکه به مدیران ارشد وزارتخانه  ها و سازمانهای دولتی باز می گردد. مدیران ارشد کشور روابط عمومی ها را برای روابط خصوصی خود می خواهند .

در چنین شرایطی روابط عمومی ها اغلب بدون اختیار ، ایزوله و حتی از اقناع همکاران داخلی خود عاجزند چه رسد به اقناع افکار عمومی در سطح ملی .

به اعتقاد من مشکل فعلی روابط عمومی ها به جایگاه سازمانی آنان بازمی گردد و این جایگاه ارتقا  نمی یابد جز در سایه تغییر نگرش در مدیران ارشد کشور. مدیران ارشد باید به این حقیقت واقف باشند که پروسه " اقناع  "  مشروعیت را برای آنان و وزارتخانه یا سازمان تحت مسئولیتشان به دنبال دارد و در کلان موضوع همراهی و همدلی آحاد جامعه را به دنبال خواهد داشت که این مهم ابتدای راه توسعه ملی است. پس لازم است در مقوله جایگاه روابط عمومی ها  ، کلان نگر باشیم.